MARCEL

Dat sociaal isolement herken ik wel. Ik heb bijvoorbeeld een vriendenkring waar best veel geld zit. Een van die jongens heeft een aantal jaar geleden zijn zaak verkocht en is helemaal binnen. Een huis van twee miljoen. Hij hoeft nooit meer te werken. Vorig jaar gingen we touren en daarna bij hem eten. Ik was ook uitgenodigd. Alles werd uit de kast getrokken. Mensen keken toen toch anders naar me dan voor ik in deze situatie zat.

Ik heb wel gelijk verteld hoe mijn situatie was. Ik schaam me er niet voor. Maar het is niet altijd leuk dat mensen nu anders naar je kijken. Eigenlijk zegt het niks over mij, maar ik merk dat ik toch een bepaalde afstand neem. Er is toch een soort oordeel: hij is dakloos, woont op een camping, zit in de schuldsanering. Dat is niet altijd prettig.

Richard

Het bank hoppen heb ik anderhalve maand volgehouden, maar op een gegeven moment ben je nergens meer welkom. Begrijpelijk natuurlijk. Voor een woning was ik op wachtlijsten geplaatst. Ik had mijn auto dus ben daar in gaan leven. Dat heb ik een week gedaan, maar het ging niet goed met mij. Ik ben naar de woningbouw in Sterrenburg gereden, heb mijn auto geparkeerd en ben met mijn toilettas naar binnen gelopen om me in de WC op te frissen. Dat heb ik drie dagen gedaan en toen gingen ze vragen stellen. Toen ik vertelde dat ik in mijn auto op hun parkeerplaats woonde, kon ik wonder boven wonder binnen een paar dagen terecht in een short stay facility in Wielwijk. Die periode was puur overleven. Je hebt nooit je eigen plek. Je moet je altijd schikken naar anderen. Mijn sociale leven was daardoor kapot.

Natalie

Ik miste iemand die met me keek naar de mogelijkheden. Wat kunnen we voor jou betekenen? Wat kan je zelf doen? Ik werd dan wel door het sociaal wijkteam geattendeerd op een aantal internetsites waar je je kan aanmelden voor een woning, maar daar moet je ook voor betalen. Daar had ik weinig aan. Mijn advocaat zou een brief opstellen over de partneralimentatie, maar liet niks meer van zich horen. Ook de mediator had ik ingeschakeld, maar haar berekening zorgde ervoor dat mijn ex niet meer mee wilde werken. Ik voelde me ontzettend in de steek gelaten. Waarom heeft niemand gezegd: Ik ga je helpen, ik ga ervoor zorgen dat we alles weer op orde gaan krijgen. Echt iemand die zich hard maakt voor mij. Om me te ondersteunen. Dat miste ik. Ook bij de gemeente. Ik heb zelfs een paar keer de burgemeester een mail gestuurd en elke keer krijg ik terug dat het ze spijt, maar ze niet kunnen helpen. Het is elke keer weer een deur die dichtslaat waardoor je weer opnieuw moet gaan verzinnen wat je kan doen. Weer zelf op die zoektocht gaan. Je raakt gefrustreerd. Op een gegeven moment vond ik een woning vlak bij mijn oude huis via Facebook. Daar ben ik voor 600 euro opgelicht. Waarschijnlijk was er geen huis en hebben ze neppe foto’s laten zien. Ik ben ook nog een keer naar het adres gegaan van een huis en daar bleken gewoon mensen te wonen die eigenaar waren van het huis. 

Van een kennis hoorde ik dat ik bij het Leger des Heils moest aankloppen en zij mij dan met een woning zouden helpen. Dat was voor mij een no-go. Ik wilde dat absoluut niet. Dat zou mijn allerlaatste redmiddel zijn. Als ik geen vangnet meer had gehad dan was ik daar wel naar toe gegaan.”

Ik probeerde wel hulp te zoeken, maar mijn hulp was er nauwelijks. Niet de juiste hulp. Het is goed om familie en vrienden in te schakelen en overal waar je maar bedenken kan om hulp te gaan vragen.